Ciasto "Koliber"

Z Australii przywiozłam książkę z przepisami Australian Women's Weekly - trochę dołożyła się do nadbagażu, ale udało mi się przejść bez dopłacania!
 Chciałam zrobić jakieś proste ciasto na rodzinne spotkanie i właśnie to, o jakże wdzięcznej nazwie "Koliber", rzuciło mi się w oczy. Sam wypiek jest przepyszny, wilgotny, świetnie nadaje się na drugie śniadanie i szczerze radzę pominąć krem lub po prostu pozostać przy tradycyjnym lukrze lub polewie czekoladowej. Krem wykonałam z proporcji podanych w przepisie i było go zdecydowanie za dużo, większość rodziny ściągnęła nadmiar i kontynuowała jedzenie samego ciasta. Ostateczny wybór należy jednak do Was! :)
Składniki:
- dwa dojrzałe banany
- 225 g mąki (w oryginalnym przepisie była część mąki "self-rising" i część zwykłej, ja po prostu dodaję proszek do pieczenia)
- pół łyżeczki proszku do pieczenia
- pół łyżeczki sody oczyszczonej (dodałam kolejne pół łyżeczki proszku do pieczenia)
- 200 g cukru (dałam zdecydowanie mniej, jakieś 3-4 łyżki, owoce sprawiają, że ciasto już samo w sobie jest słodkie)
- 2 jajka
- 180 ml oleju słonecznikowego (ok. 3/4 szklanki)
- 450 g ananasa z puszki, odsączonego
- 60 ml syropu z puszki po ananasie
- szczypta imbiru w proszku
- szczypta cynamonu

Polewa:
- 160 g serka typu Philadelphia
- 60 g miękkiego masła
- 400 g cukru pudru (dałam mniej, ok. 250 g)

Banany, jajka, ananasa, olej i syrop zmiksować w blenderze na jednolitą masę. Wsypać mąkę, proszek, sodę, przyprawy i znów zmiksować. Dodać cukier (radzę spróbować surowe ciasto i nie przesłodzić!), wymieszać. Piekarnik nagrzać do 180 stopni. Kwadratową formę (23cm) wyłożyć papierem do pieczenia i przelać masę. Piec przez ok.45 min aż wierzch będzie złoto-brązowy. Wyjąć z piekarnika i po pięciu minutach wyjąć ciasto i położyć górą do dołu, by ostygło.
 Przygotować krem. Miękkie masło zmiksować z serkiem po czym stopniowo dodawać cukier puder aż do uzyskania gęstego kremu. Wyłożyć na wierzch ciasta. Przyozdobić suszonymi owocami (u mnie żurawina, by jej kwaskowatość trochę stłumiła słodycz).
 Smacznego!

Przytul koalę i wszystko będzie dobrze! - Lone Pine Koala Sanctuary

Sama nie wiem, kiedy minął ten weekend, ale na szczęście w Belgii z okazji święta narodowego nie muszę iść do pracy ani jutro ani pojutrze, więc korzystam z tego mini-urlopu i w końcu dokarmiam bloga.

Po lekturze tego wpisu byłabym wdzięczna, gdybyście zapamiętali jedną rzecz- koala to nie miś! Od dziecka na widok tego szarego, puchatego stworzenia wbijano nam do głowy "miś koala", ale jeśli tylko uda Wam się pojechać do Australii, to mówienie "koala bear" spowoduje grymas na twarzy większości Australijczyków. Dlatego prowadzę moją mini-akcję edukacyjną i gdy ktoś pyta się, czy miałam okazję widzieć misie koala, odpowiadam, że widziałam koale, ale na pewno nie misie, gdyż takowe nie istnieją! (po angielsku udaje mi się mówić "koala", ale po polsku język często doda nieszczęsnego "misia" zanim mózg go zbeszta - ale poprawiam się!). Termin "miś koala" został wymyślony przez Anglików w latach 50., ale koale należą do tej samej rodziny zwierząt co kangury, wallabies czy wombaty - torbaczy. Samica koala wydaje na świat 6mm berbecie, które potem wspinają się do kieszonki mamy i tam, spijając mleko, dorastają.

 Koale to zwierzęta leniwe i samolubne, śpią 20 godzin w ciągu dnia, przez kolejne 4 jedzą eukaliptus, na pewno nie były moim faworytem. Ale gdy przyjechałam do Brisbane i w hostelu zobaczyłam, że w Lone Pine Koala Sanctuary niedaleko miasta można zrobić sobie zdjęcie z koalą, rozsądek walczył z sercem tylko przez godzinę (rozsądek regulujący budżet, spodziewałam się, że taka przyjemność nie będzie tania!). Prawo w stanie Victoria (czyli tam, gdzie spędziłam większość czasu) było o wiele bardziej restrykcyjne niż w Queensland i zakazywało dotykania koali - a ja naprawdę byłam ciekawa ile waży to zwierzę i jakie jest w dotyku.

 Bilet studencki kosztował 24$, by móc zrobić sobie zdjęcie należało wykupić zdjęcie robione przez fotografa parku (18$), które było tak marnej jakości, że cieszę się, iż zabrałam mój własny. Pewnie zastanawiacie się, ile waży koala? Nie jest lekki, powiedziałabym, że ten, którego było mi dane trzymać mógł ważyć ok. 6 kg. Futerko miał dosyć szorstkie, nie tak miękkie jak kangur. Zdjęcia z koalą to dochodowy biznes, bo było mi go dane trzymać jakąś minutę, ale naprawdę było warto! Przez kilka kolejnych dni byłam szczęśliwa jak dziecko, a nawet teraz, patrząc na zdjęcia, uśmiecham się szeroko.

 Co bardzo podobało mi się w Lone Pine Koala Sanctuary to możliwość zobaczenia koali w ruchu. Wcześniej w innych miejscach było mi dane zobaczyć jedynie stworzenia śpiące gdzieś wysoko na drzewie, pamiętam, że najmniejsze poruszenie się ze strony koali było wielkim wydarzeniem! Tutaj zwierzęta były naprawdę żywotne, większość chodziła po drzewach i wcinała eukaliptusa.

 Ale Lone Pine to nie tylko koale, lecz całe mnóstwo innych australijskich zwierząt. Tradycyjnie drugim najfajniejszym punktem, po fotce z koalą, były selfie z kangurami. Do tego pokaz psów pasterskich, ptaków łownych, karmienie dziobaka czy pokaz węży... Bilet na pewno był wart swojej ceny. Czy warto płacić dodatkowo za zdjęcie z koalą? Za taką ilość radości, jaką daje mi to zdjęcie, sądzę, że tak!!!

A tutaj jeszcze zdjęcia z mojego telefonu: "holding a koala - behind the scenes"- pierwszy koala nie chciał do mnie przyjść, więc pani poszła po innego. Moja rozczarowana mina mówi wszystko!

Z cyklu "selfie z australijską florą"

Stay tuned - posts are coming (this weekend)!

Wiem, że nie dokarmiam bloga tak często, jak bym chciała, ale przysięgam, że właśnie od godziny próbuję załadować jedno zdjęcie- WiFi w hotelu wysiada! W weekend wracam do Bordeaux i liczę na szybszy transfer, tak więc zapraszam Was na kilka postów w ten weekend (postaram się nadrobić moją nieobecność i w końcu wrzucić zdjęcia z Tasmanii!). A w międzyczasie miłego piątku i byle do weekendu! :)

Zwiedź ze mną Melbourne - Docklands

Nawet nie wiem, kiedy minęły te ostatnie dni, staż dla korpo w Brukseli nabiera tempa, ale korzystam z odrobiny wolnego czasu, by wrzucić zaległe zdjęcia z Australii (choć z taką częstotliwością to może wyrobię się do końca września :)).
 Dzień przed wylotem do Europy, po mini-smutku związanym z domykaniem za ciężkiego bagażu (ale przeszedł bez dopłaty), chwyciłam aparat, po raz ostatni wsiadłam do melbournskiego tramwaju i wyruszyłam uwiecznić moje ulubione miejsce w mieście - dzielnicę portową Docklands. Aż mi się wierzyć nie chce, że półtora tygodnia temu stałam na przystani, patrząc na łodzie! W zimowe, niedzielne popołudnie było tam nadzwyczaj spokojnie, ale dzielnica tętni życiem, gdy na pobliskim Etihad Stadium ma miejsce mecz futbolu australijskiego (mi akurat ten spokój bardzo się podobał).
 Mam nadzieję, że ta malutka wycieczka Wam się spodoba, zwróćcie szczególnie uwagę na ostatnie zdjęcie rzeźby krowy na drzewie, przedstawiające, jak potężne potrafią być powodzie w Australii!

Odkryj rafę koralową!

Gdyby rok temu ktoś powiedział mi, że będę mogła zrelacjonować Wam wrażenia ze snorkelingu na Wielkiej Rafie Koralowej, to pewnie wpierw spytałabym "co to snorkeling?", a dopiero potem nie dowierzała. Ale fakt jest taki, że w połowie czerwca wyruszyłam statkiem z Cairns w prawie dwugodzinną podróż, by móc podziwiać ten zagrożony wyginięciem cud natury. Snorkeling czyli pływanie po powierzchni wody z maską i rurką przypomina oglądanie dużego akwarium, choć frajda wzrasta, gdy zobaczy się taki "nieakwarialny" element jak rekin (spójrzcie na zdjęcia poniżej, udało mi się zrobić mu zdjęcie).
 Bardzo się cieszę, że zdecydowałam się na wypożyczenie aparatu do robienia zdjęć pod wodą, bo to jedyny fizyczny dowód pobytu na rafie (koralu nie wolno dotykać, a tym bardziej zabierać).
 Koral to materia żywa, należy uważać, by przypadkiem nie kopnąć go płetwą, bo może oddać, a wtedy wspomnienia z wycieczki na pewno nie będą miłe.
 Moja wycieczka kosztowała 100$ (rezerwowałam przez internet), będąc w Cairns widziałam wycieczki nawet i za 80$, ale nie wiem, co wchodziło w ich koszt, uważam, że moja była idealna - ludzie mili, sprzęt w cenie (dopożyczyłam tylko kombinezon za 5$), pyszny lunch - na pewno zapamiętam tę wyprawę na całe życie.
 Trafiłam też w idealną porę - zima w stanie Queensland przypomina polskie, nieupalne lato, a do tego małe  trujące meduzy akurat zapadają w zimowy sen, więc można pływać bez obaw.
 Spójrzcie na zdjęcia i mam nadzieję, że Wam też zamarzy się rafa :)

Znalazłam Nemo! (pośrodku zdjęcia :))

Rekin! (ale mały i niegroźny)

Martwy koral to bardzo smutny widok :(

Mornington Peninsula

 Walizka spakowana i zamknięta (z trudem), więc teraz w końcu mogę opublikować coś na blogu nim wyruszę w trzydniową podróż do domu. Ostatni tydzień spędziłam na Tasmanii, która bezgranicznie zdobyła moje serce, ale na relację z tej podróży chyba jeszcze będziecie musieli trochę poczekać :)
 Tymczasem oto Mornington Peninsula, przepiękny półwysep dwie godziny drogi od Melbourne. Prócz uroków natury można podziwiać tu stare wojskowe budynki, które australijska armia zbudowała w obawie przed atakiem Japończyków. Ciekawe miejsce i warte zwiedzania, gdy ma się więcej czasu.

5 ulubionych miejsc w Australii

Jestem niezwykle podekscytowana tym wpisem, bo po raz pierwszy mam okazję napisać coś na blogu w ramach akcji organizowanej przez Klub Polki na Obczyźnie. Majowo-czerwcowy cykl polegał na opisaniu pięciu ulubionych miejsc w kraju, w którym mieszkamy. A ponieważ w Australii zwiedziłam o wiele więcej niż we Francji, stwierdziłam, że przedstawię Wam pięć ukochanych miejsc z krainy kangurów. Jeśli ktoś spojrzy na mapę, to na pewno dostrzeże pewną wspólną cechę tych miejsc... (odpowiedź na końcu posta :)).
Ten cykl jest dedykowany stowarzyszeniu Piękne Anioły, więcej informacji możecie znaleźć tutaj.
Miłej lektury (kolejność miejsc mniej lub bardziej przypadkowa), mam nadzieję, że po przeczytaniu stwierdzicie "rzucam wszystko i lecę do Australii" :)

1. Wilsons Promontory National Park

Nieprzypadkowo miejsce pierwsze, bo to moje najulubieńsze miejsce w całej Australii, o czym już nie raz pisałam (tutaj i tutaj). Dlaczego? Spójrzcie na zdjęcia! To najlepsze miejsce w całej Victorii do wielodziennych wędrówek z dala od cywilizacji (tak, bez 4G i bieżącej wody!). Wreszcie zobaczyłam, jak wyglądają "dziewicze plaże" - trudno dostępne, z czystym piaskiem i lazurową wodą. The Prom oferuje wiele atrakcji - spacer po buszu, pałanki polujące na chińskie zupki, kangury wpadające na ścieżkę w środku nocy, zapierające dech w piersiach widoki (i nie jest to metafora!), ścieżki jak w Jurassic Park... No c'mon, musicie tu przyjechać!

2. Phillip Island

Philip Island wspominam przemiło, bo to właśnie tam postrzelałam pierwsze selfie z kangurami! I pomyśleć, że wcześniej, gdy tylko widziałam jakiegoś z daleka, byłam podekscytowana jak dziecko w Wigilię! Poprzeczka poziomu podekscytowania się podniosła :)
Kto mówi "Phillip Island", myśli "Penguin Parade", podczas której malutkie pingwinki wychodzą po zachodzie słońca z wody i rozczulającym krokiem ruszają do swoich gniazd. Gdy tylko je zobaczyłam, zyskały miano mojego najukochańszego zwierzęcia, a przecież konkurencja w Australii jest spora. Musicie zobaczyć, jak słodko idą, tutaj mój filmik z Instagrama (nakręcony w Melbourne ZOO, bo podczas parady nie wolno używać aparatów ani telefonów).
 Ale Phillip Island oferuje o wiele więcej niż słodkie pingwinki. Krajobrazy też są cudowne, a na plażach można popatrzeć sobie na surferów bijących się z falami.

 

 3. Mornington Peninsula

Na Mornington Peninsula pojechałam, by skorzystać z uroków miejscowych gorących źródeł, ale niestety, większość mieszkańców Melbourne także zdecydowała się na relaks w tym samym momencie (tyle że oni sobie zarezerwowali miejsce), tak więc skończyłam, robiąc mały hiking po półwyspie. Tutaj można na żywo zobaczyć, że z naturą ciężko wygrać - wystarczy przez kilka minut poobserwować ogromne fale uderzające o skały. W latach 60-tych australijski premier wybrał się, by popływać. Jego ciała do tej pory nieodnaleziono, co spowodowało multum teorii spiskowych, ale naprawdę wystarczy popatrzeć przez chwilę na ocean, by znaleźć najprostsze wyjaśnienie.
 Tutaj można też obejrzeć konstrukcje z czasów wojny, gdy Australijczycy szykowali się na atak ze strony Japończyków.
 Po drugiej stronie półwyspu można zobaczyć Queenscliff, wspaniałe miejsce, które ciepło wspominam, bo stamtąd wyruszyłam na pływanie z delfinami i fokami.

4. Great Ocean Road

Wycieczka-klasyk, gdy jest się przez kilka dni w Melbourne. Moja pierwsza wyprawa tutaj i mimo że wspomnienia zrobiły się już trochę mgliste, nie zapomnę najważniejszego - pięknych widoków. Jestem Europejką z krwi i kości, dla mnie turystyka = zabytki, naprawdę nie zdawałam sobie sprawy z cudów natury. Kto by pomyślał, że woda, skały i czas potrafią wykreować takie krajobrazy?
Jednodniowa wycieczka jest męcząca, bo przez większość czasu siedzi się w busiku i tylko jeździ z jednego miejsca na drugie, ale mi się już marzy powrót tam i conajmniej dwudniowa wyprawa samochodem. Zdecydowanie MUST-SEE!

5. Melbourne


 I last but not least, Melbourne, najciekawsze miasto w Australii, moim skromnym zdaniem. Wprawdzie nie ma budynku na miarę Opera House w Sydney, ale jest o wiele bardziej żywe. Traktowane trochę po macoszemu przez polskie wydawnictwa turystyczne (nie znalazłam żadnego przewodnika po Melbourne po polsku!), Melbourne jest jednym wielkim miastem-imprezą. Śmiem twierdzić, że w przeciągu miesiąca jest tu więcej festiwali niż w całej Polsce w ciągu roku.
 Orientalne Chinatown, rozgorączkowane centrum, urocza dzielnica portowa czy też hipsterskie Fitzroy... W Melbourne dla każdego coś dobrego! Od lat można je znaleźć w czołówce we wszelakich rankingach najszczęśliwszych miast na świecie. I gdyby tylko ceny nie były tak zabójcze, a pogoda tak zmienna... :)

Czy udało Wam się znaleźć wspólny punkt wymienionych przeze mnie miejsc?
 Wszystkie znajdują się w stanie Victoria! Bo zgodnie z dewizą, którą można znaleźć na rejestracjach samochodowych: Victoria to naprawdę miejsce, w którym należy być! :)